ძველი თბილისის გამოცანები: უჩვეულო ქალაქი და მისი მაცხოვრებლები
საქართველოს დედაქალაქის ძველი სახლები, უნიკალური არქიტექტურა, თბილისის „იტალიური“ ეზოები... ქალაქის საიდუმლოებები და აქ მცხოვრები ხალხი.
გასეირნება ძველ თბილისში⬇️
ქართული არქიტექტურა უნიკალურია. მე-19 საუკუნეში აშენებული მრავალი შენობა დღემდეა შემორჩენილი. ყველაფერი რაც თქვენ უნდა გააკეთოთ არის მათი პოვნა.
საქმე იმაშია, რომ ქუჩების სახელები და სახლების ნუმერაცია რამდენჯერმე შეიცვალა. ერთმანეთის გვერდით მდგარ ორ შენობას შეიძლება ჰქონდეს ერთი და იგივე ნომერი.
„სწორი“ შენობის არჩევა თავსატეხის ან გამოცანის ამოხსნას ჰგავს. ძალიან ამაღელვებელია!
სად არის ეს სახლი? საიდუმლო...
სოლოლაკის რაიონში, გერონტი ქიქოძის ქუჩაზე ბევრი საინტერესო სახლია. პირველადი ინფორმაციით, ერთ-ერთი მათგანის დიზაინი პოპულარულმა თბილისელმა არქიტექტორმა ალექსანდრე ოზეროვმა მოამზადა. სახლი სავარაუდოდ 3 ნომერი იყო.
თუმცა ჩასვლისთანავე გაირკვა, რომ იქვე ორი სახლი იყო - No1 და 3. ისინი ლამაზები იყვნენ და ძალიან ჰგავდნენ ერთმანეთს. ორივეს ჰქონდა იდენტური მასკარონები, რომლებიც ადამიანის თავის ფორმის დეკორაციაა და ფასადის გაფორმებაც იდენტური იყო.
XIX საუკუნის საცნობარო წიგნის მიხედვით, პასკიევიჩის ქუჩაზე (ძველი სახელი) პირველ ნომერ სახლში ძმები გუაფაშვილის ოჯახები ცხოვრობდნენ. ამრიგად, ორი სახლი იყო, მაგრამ ისინი დანომრილი იყო იმავე ნომრით. თანამედროვე დროში მათ აძლევდნენ სხვადასხვა ნომრებს, რამაც გამოიწვია მცირე დაბნეულობა და შეუსაბამობა ისტორიულ მისამართთან.
ეს ინფორმაცია ადგილობრივმა მოსახლეობამ დაადასტურა.
Приглашаем для общения про Грузию
ქართული არქიტექტურა, თბილისის ეზოები, კიბე ცისკენ
და აი, შემდეგი სახლი, რომელიც აღმოჩნდა „ოზეროვსკი“. ალექსანდრე გრიგორიევიჩის პროექტის მიხედვით, ასევე აშენდა 6 საცხოვრებელი სახლი. სხვათა შორის, 1079 წლიდან 1885 წლამდე ოზეროვი მსახურობდა ტფილისის ქალაქის არქიტექტორად და ქალაქში მრავალი შენობა ააშენა.
ყველა მათგანი ყურადღებას იპყრობს ორიგინალური დიზაინით, ისევე როგორც სახლი, რომელზეც განხილული იქნება. ფასადზე სტიქია, სვეტები, აივნები საინტერესო მოაჯირებით... ამჟამად სახლის ფასადი საჭიროებს შეკეთებას, მაგრამ შიგნით ყველაფერი არც ისე ცუდია.
ადგილობრივი მცხოვრები სახლის მეპატრონის ვაჟის, მემკვიდრე ექიმის მაკაროვის გაცნობის ამბავს ყვება. საბჭოთა ხელისუფლების დაწყების შემდეგ სახლი ნაციონალიზებულ იქნა და ყოფილ მფლობელებს ერთი პატარა ოთახი გამოუყოთ.
სამწუხაროდ, კედლის მხატვრობა სახლში არ შემორჩენილა. ორ ბინაში მხოლოდ ბუხარი დარჩა. მათი სანახავად საჭიროა მფლობელების ნებართვა.
წარსულში სხვადასხვა ეროვნების ხალხი ერთად ცხოვრობდა, როგორც ერთი დიდი ოჯახი, სიხარულში და მწუხარებაში. ამას ხელი შეუწყო თბილისური სახლების ტრადიციულმა განლაგებამ - გრძელი აივნები რამდენიმე ბინისთვის, ღია ვერანდები.
სახლის ეზოში არის სპირალური კიბე. ზედა სართულებზე ასვლა შეგიძლიათ პირდაპირ ქუჩიდან, მთავარი შესასვლელის გვერდის ავლით. მსგავსი კიბეები ბევრ თბილისის ეზოშია.
თბილისის ეზოები რაღაც უჩვეულოა. მათ ხშირად „იტალიურ ეზოებს“ ეძახიან, რადგან აქ ხმაურიანია, გამუდმებით რაღაც ხდება, ცხოვრება კი დუღს.
ამ ეზოებში გატარებულ ბავშვობაზე ყვება ერთ-ერთი მოხუცი ნადირ.
პირველ სართულზე ინტელიგენტი ოჯახი ცხოვრობდა - ვახტანგი და ნელი. ოჯახის უფროსი იყო უსინათლოთა საქალაქო საზოგადოების თავმჯდომარე. ისინი ხშირად ეპატიჟებოდნენ ეზოში მცხოვრებ ბავშვებს საკუთარ სახლში და აწყობდნენ „ტკბილ სუფრას“ - კანფეტებს, ხილს და სხვა კერძებს.
ისინი არასდროს უსაყვედურობდნენ ახალგაზრდა ფეხბურთელებს, თუ ისინი ჭიშკარს აწყობდნენ და ბურთს კედელს ურტყამდნენ.
ბოლო წლებში იცვლება ეზოების იერსახე, ვერანდები მოჭიქულია. ადამიანები იზოლირებულნი არიან, ერთმანეთისგან იკეტებიან. ეს ასევე გამოწვეულია ბოლო დროის პრობლემებით, როდესაც რეკომენდებულია კარანტინის დაცვა და სოციალური დისტანცია.
ყოველი ეპოქა თავის კვალს ტოვებს უბრალო ადამიანების ცხოვრებაზე. და პრაქტიკულად აღარ დარჩა ძველი მეზობლები, ყველა ახალია...
ჩანახატები წარსული ცხოვრებიდან: უჩვეულო თბილისელის ბედი
ნადირი თავის ცხოვრებაზე საუბრობს. მისი ბედი რაღაცით სხვების მსგავსია, ზოგში კი უჩვეულო.
ის ყოფილი სამხედრო ოფიცერია. სსრკ-ს დაშლისა და დემობილიზაციის შემდეგ ის ბევრგან მუშაობდა. ის ხუმრობით თავის დასაქმების ისტორიას ქალაქის გზამკვლევს უწოდებს. ადამიანი ხომ ყოველთვის უკეთესს ეძებს.
ნადირი ეროვნებით აზერბაიჯანელია. ზოგჯერ ის მიდიოდა „თავის ხალხთან“ იმ იმედით, რომ უკეთეს სამუშაოს შესთავაზებენ. მაგრამ აღმოჩნდა, რომ მას ქართველები სთავაზობდნენ სამუშაოს.
პირად ცხოვრებაზე უყოყმანოდ საუბრობს. ის მარტო ცხოვრობს და ამბობს, რომ არ შეეფერება ოჯახურ ცხოვრებას. ოჯახური ცხოვრება არ გამოუვიდა, თუმცა ორი ვაჟი ჰყავს - საკუთარი და ნაშვილები.
მისი შვილი დედასთან ერთად ბელორუსიაში ცხოვრობს. მას სტუმრობდა ხოლმე, მაგრამ ეს დიდი ხნის წინ იყო. ნადირმა შესთავაზა, თბილისში გადმოსულიყო და დედაც წაეყვანა. მერე აფხაზეთის ომი დაიწყო. ნადირი ომში იბრძოდა და დაშავდა. მან შვილთან კონტაქტი დაკარგა.
მეორე ცოლთან, ქართველ ქალთან ერთად, შვილს 6-დან 15 წლამდე ზრდიდა, როგორც თავისას ეპყრობოდა და ბიჭი მას მამად უყურებდა და ცდილობდა მიბაძოს. ნადირის აზერბაიჯანული გვარის აღებაც კი უნდოდა, მაგრამ ნადირმა ურჩია, ქართულის შენარჩუნება.
ერთ დღეს მისმა ცოლმა ნადირმა შარვლის ქსოვილი იყიდა. მისმა შვილმა დაინახა მასალა და შეწუხდა. აღმოჩნდა, რომ მასაც სურდა, რომ ამ ქსოვილისგან შეკერილი შარვალი მამამისს დამსგავსებოდა. ნადირმა მას ფული მისცა და ბიჭი მაღაზიაში გაგზავნა და ცოლი დაარწმუნა, რომ არ გაკიცხვა. ბოლოს იდენტური შარვლებით სეირნობდნენ - ზრდასრული მამაკაცი და 13 წლის ბიჭი.
მიუხედავად იმისა, რომ ოჯახი დაინგრა, მისი ურთიერთობა ნაშვილებთან არ მომხდარა. ხშირად სტუმრობდა მამას. სამსახურში მიმავალი ქუჩაში, სადაც ნადირი ცხოვრობდა, მიდიოდა. ქუჩაში ნადირს რომ ხედავდა, ორიოდე წუთით მაინც გაჩერდებოდა ჯანმრთელობის შესამოწმებლად.
სწორედ ასეთი მეგობრობაა ერებს შორის ძველ თბილისში. თუმცა, ახლაც აქ სხვადასხვა ეროვნების ხალხი მშვიდობიანად ცხოვრობს. მთავარია ადამიანი იყოს კარგი...
ახლა მარტოხელა მოხუცისთვის არ არის ადვილი ცხოვრება. მისი და ეხმარება და ამზადებს მას. ის ბავშვობას იხსენებს, როგორც ცხოვრების საუკეთესო წლებს...
18 комментариев
შედით კომენტარის დასატოვებლად
А то, что в Грузии путаница с нумерацией домов, так в этом тоже есть своя прелесть, этакий бунтарский дух и тяга к импровизации.) Заблудиться в Грузии все равно не получится, слишком здесь приветливые люди - они помогут найти дорогу.
Tbilisi's architectural tapestry reveals its multifaceted character. The blend of medieval structures, Soviet-era buildings, and contemporary designs creates a visual symphony that tells the story of a city in constant flux. From the iconic Narikala Fortress perched atop a hill to the graceful facades of the old town, each edifice exudes a unique personality that mirrors the spirit of its inhabitants.
And speaking of the residents, the people of Tbilisi are truly a treasure trove of diversity. Their warm hospitality and genuine curiosity welcome you into their world, eager to share their traditions, stories, and, of course, their delicious cuisine. The flavors of khinkali, khachapuri, and other traditional dishes tantalize your taste buds and invite you to immerse yourself in the local culture.
Yet, beneath the surface of this enchanting city, lies an air of mystique. Tbilisi's narrow alleyways hide secrets waiting to be unraveled. The hidden courtyards, vibrant street art, and tucked-away cafes hold untold tales and whispers of a bygone era. Exploring the winding streets, you might stumble upon a hidden gem, a relic of the past, or a local artist passionately showcasing their craft.
Tbilisi, with all its enigmas, invites you to uncover its mysteries one by one. It's a city that rewards the curious and the open-minded, offering a glimpse into its rich heritage and an opportunity to forge lasting memories. So, embark on this journey of discovery, let the spirit of old Tbilisi guide you, and immerse yourself in the captivating allure of this extraordinary city and its remarkable inhabitants.