საფარას მონასტერი ახალციხეში, სოფელ გრელის მიმდებარე ტერიტორიაზე. მონასტრის მშენებლობის დრო მე-10 საუკუნეა.
სოფელ გრელის სიახლოვეს არის არქიტექტურული კომპლექსი, რომელსაც ჩვეულებრივ საფარას მონასტერს უწოდებენ. საქართველოს მიზიდულობას მდიდარი ისტორია აქვს, რომელსაც ნაწილობრივ მონასტრის ტერიტორიაზე არსებული შენობებიც შეიძლება მივაკვლიოთ.
საქართველოს აღმოსავლეთ კიდეში-ახალციხეში მდებარეობს შუა საუკუნეების საფარას ეკლესია, იგი მდებარეობს მთის ფერდობზე, სოფელ გრელთან. ზღვის დონიდან 1300 მეტრზე მაღლა მდებარე ტაძარი სტუმრებს სთავაზობს საქართველოს ულამაზესი ადგილების ხედს. ადრე მონასტერი იყო იაკელის ოჯახის მამული,მაგრამ მოგვიანებით შენობა ადგილობრივი ხელისუფლების ხელმძღვანელობით მოექცა. შენობა მე -10 საუკუნით თარიღდება და დამზადებულია ხელნაკეთი ქვისა და აგურისგან.
საფარა მთელი არქიტექტურული ანსამბლია, მასში შედის საფარას ცენტრალური ციხე, წმინდა საბას გუმბათოვანი ეკლესია და წმინდა გიორგის ეკლესია, ქართული მიწისა და სამრეკლოს მონათლულებისადმი მიძღვნილი რამდენიმე სამლოცველო.
ისტორია
საქართველოს ღირსშესანიშნაობები მათ აქვთ საუკუნოვანი ისტორია, საფარას მონასტერი მრავალი ეპოქის კვეთაა, აქ იკვეთება ქვეყნის უძველესი ფესვები, რომლებმაც შეინარჩუნეს ტრადიციები და წეს-ჩვეულებები.
როდესაც მე -13 საუკუნეში, უფრო სწორად, საუკუნის ბოლოს, მონღოლთა არმია თავს დაესხა საქართველოს ტერიტორიას, დაიწყო ახალი დრო საფარას მონასტრისთვის, რადგან სამციხის ტერიტორია, რომელსაც მონასტერი ეკუთვნოდა, ცალკე იყო დანარჩენი საქართველოსგან. როდესაც მონღოლთა არმია შემოიჭრა, ოჯახმა, რომელიც მართავდა სამციხეს, სრულად აღიარა მონღოლთა ურდოს ძალა. ჯაყელების ოჯახი საფარას მონასტერში გადავიდა საცხოვრებლად და მათი ოჯახის რეზიდენციად აქცია, ამის შემდეგ კი საგვარეულო საფლავად იქცა. ჯაყელი უძველესი ქართული ოჯახია, იგი მონასტრის ტერიტორიაზე მე– 13-მე-14 საუკუნეებიდან ბინადრობდა, აქ მათ ოჯახთან ბევრი რამ არის დაკავშირებული. თუ თქვენ გაინტერესებთ საქართველოს ისტორია და ის ძლევამოსილი კლანები, რომლებმაც ის გააკეთეს, რაც დღეს არის, მაშინ აუცილებლად გაქვთ საქართველოში სანახავი.
მე -16-მე -17 საუკუნეების პერიოდში თურქეთის ჯარები შევიდნენ სამცხის ხარჯებში, საფარას მცხოვრებლებმა დატოვეს მონასტერი და ყველა ძვირფასეულობა, ნახატი, წიგნი და რელიგიური ნივთი თან წაიღეს და უსაფრთხო ადგილას დამალეს. მოგვიანებით განძის ნაწილი ქართლის მუნიციპალიტეტში, არდეთის დასახლებაში იპოვეს, ხოლო მეორე ნაწილი იმერეთში, სადაც წმინდა საბას ხატი მდებარეობს.
ისტორიული წყაროების მიხედვით, მე-18 საუკუნეში მონასტერში ცხოვრება მხოლოდ ასკეტი ბერი გიორგის წყალობით შენარჩუნდა. ამის შესახებ მეცნიერებმა თმოგვის ციხესიმაგრეში ნაპოვნი ხელნაწერი მასალიდან შეიტყვეს, წყარო 1773 წლით თარიღდება.
მარტოხელა ბერის გარდაცვალების შემდეგ მონასტერი მთლიანად მიატოვეს და სათანადო მოვლის გარეშე მისი კედლები ჩამოინგრა. მხოლოდ მე -19 საუკუნეში შენობა აღდგა და მე -19 საუკუნის შუა ხანებში აქ თაყვანისმცემლები და ბერები მოვიდნენ, ისინი აღიარებდნენ ქართულ მართლმადიდებლურ რწმენას. 1893 წელს მონასტრის ტერიტორია გადაეცა რუსეთის ეკლესიას და მუშაობდა 1917 წლის რევოლუციისა და სსრკ-ს დასაწყისამდე.
7 комментариев
შედით კომენტარის დასატოვებლად